Eerder dit jaar begon ik met werken voor het Urban95 initiatief van de Bernard van Leer Foundation na mijn vertrek bij KaBOOM!, een amerikaanse non-profit waar ik 20 jaar leiding aan gaf. KaBOOM! begon met het aanleggen van speelplaatsen maar in de loop der jaren waren we steeds meer gaan denken langs lijnen die ik ook herkende in Urban95. Dat we voorbij de speeltuin moeten kijken naar de routes die kinderen nemen om daar te komen en naar andere mogelijkheden om leer- en speelplekken te maken in de stad.
Daarom ben ik heel enthousiast dat ik mijn werkterrein ga vergroten, van noord-Amerika naar een internationale arena. En van een blik op speeltuinen naar een meer holistische en omvangrijke visie op de stedelijke ruimte.
Dat is meteen ook onze boodschap aan steden: dat de behoeften van zelfs de jongste kinderen moeten meetellen in alle aspecten van het leven in de stad. Vaak zie je dat stadsbesturen hun denken over kinderen beperken tot de afdeling die gaat over parken en vrije tijd. Bouw een speeltuin en hop, weer een vinkje. Maar ook de afdeling stadsplanning moet nadenken over jonge kinderen – hoe makkelijk is het om de weg over te steken naar de speeltuin toe? En de afdeling volksgezondheid – maakt luchtvervuiling het niet gevaarlijk voor baby’s, peuters en kleuters om buiten te zijn?
Er is echter geen noodzaak om nog een afdeling toe te voegen aan het gemeentebestuur, met als taak het nadenken over de allerjongste inwoners. In plaats daarvan moeten we ervoor zorgen dat alle afdelingen samen op een geïntegreerde manier gaan nadenken over hoe hun beslissingen beïnvloeden wat het betekent om in een stad op te groeien.
Dat gebeurt bijvoorbeeld in Tirana, Albanië, waar ik nu woon. Heel toevallig was ik hier naartoe aan het verhuizen met mijn vrouw, die werkt voor het Amerikaanse Peace Corps – terwijl ik voor de Bernard van Leer Foundation inzendingen beoordeelde voor de Urban95 Challenge (die naam slaat op de hoogte in centimeters van een gezond driejarig kind). Een van de winnende inzendingen was voor het gemeentebestuur van Tirana om een directeur kinderbeleid aan te stellen, om in beeld te krijgen hoe de verschillende afdelingen van de gemeente de levens van jonge kinderen beïnvloeden en daar richting aan te geven.
Sindsdien heb ik de burgemeester van de stad, Erion Veliaj, leren kennen en samen verkennen we de mogelijkheid dat Tirana een van de tien pilot partnersteden wordt van Urban95. Ondertussen ben ik ook in gesprek met andere partner- en potentiële partnersteden van Bogotá tot Recife.
Die gesprekken kennen een gemeenschappelijk thema. Mensen zijn geïnteresseerd. Het idee om hun steden te verbeteren voor jonge kinderen en hun gezinnen spreekt ze aan. Maar ze willen ook kennis over hoe ze het moeten aanpakken. Ze willen recepten en toolkits. Met veel aspecten van planologie is al tientallen jaren van werk verzet en zijn er erkende experts en gevestigde best practices. Kindvriendelijke stedenbouw is in een veel vroeger stadium en we proberen zo rap mogelijk te versnellen.
Daarom benaderen we het probleem op twee manieren – coachen en verbinden. Eén onderdeel van mijn rol is om technische ondersteuning aan stadsbestuurders te verlenen en een ander deel is het weven van een netwerk van mensen wereldwijd die een voortrekkersrol in dit veld hebben en van elkaar kunnen leren.
De Urban95 Challenge financiert enkele spannende projecten die nieuwe inzichten zullen opleveren. Letterlijk, in het geval van de turkse documentairemakers die in Istanbul op 95cm hoogte filmen om volwassenen te helpen begrijpen hoe de stad eruit ziet vanuit het perspectief van een peuter. Een andere Urban95 Challenge winnaar is het City at Eye Level Platform dat een nieuw pad is ingeslagen, het City at Eye Level for Kids, waarmee is aangetoond hoe interesse in de stedelijke beleving van een kind gangbaarder wordt.
Bovendien zijn we de praktische begeleiding aan het ontwikkelen waar stadsbestuurders om vragen. Een van deze ideeën is de “kindervoorrangszone”, waar we momenteel mee proefdraaien in Bogotá. We nemen een straal van 150-200 meter rondom een “anker instelling”, zoals een peuterspeelzaal, en experimenteren binnen die zone met innovaties zoals het verkeer temperen, fietspaden aanleggen en trottoirs verbeteren. Als de maatregelen werken, kunnen die over de hele stad worden toegepast.
De kindervoorrangszone is één van verscheidene ideeën die we in een ‘starter kit’ voor stadsbestuurders tijdens het CityLab evenement in Parijs zullen presenteren later deze maand.
Volg het BvLF team tijdens CityLab Parijs van 22 tot 24 oktober live via Twitter, of via #Urban95, #CityLabParis. Je kunt ons ook vinden op Facebook of Instagram of abonneer je op de Urban95 nieuwsbrief.
